Polska lekarka, doktor nauk medycznych oraz specjalistka w dziedzinie psychiatrii, profesor Papieskiej Akademii Teologicznej, harcerka, działaczka pro-life, podczas II wojny światowej więziona w niemieckim obozie koncentracyjnym w Ravensbrück.
Urodziła się 2 XI 1921 r. w Lublinie. W 1941 r. została aresztowana przez Gestapo za działalność konspiracyjną (kurierka), skazana na karę śmierci i wysłana do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie była poddana okrutnym eksperymentom pseudomedycznym.
Obóz opuściła na początku maja 1945 r.
Z wykształcenia jest doktorem medycyny (1964 r.), specjalistką w dziedzinie psychiatrii. W latach 1952-1969 adiunkt w Klinice psychiatrycznej Akademii Medycznej w Krakowie. Od 1955 r. do 1997 roku wykładała medycynę pastoralną w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej i na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie.
W latach 1964-1972 – pracownik Poradni Wychowawczo-Leczniczej przy Katedrze Psychologii UJ. Od 1967 r. założycielka i dyrektor Instytutu Teologii Rodziny przy Wydziale Duszpasterstwa Rodzin Archidiecezji Krakowskiej a następnie Papieskiej Akademii Teologicznej.
Od 1981 do 1984 roku – wykładowca w Instytucie Studiów nad Małżeństwem i Rodziną im. Jana Pawła II przy Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Od 1983 roku razem z mężem Andrzejem są członkami Papieskiej Rady do spraw Rodziny. Współzałożycielka i członek (od 1994 r.) Papieskiej Akademii Pro Vita.
Mąż Andrzej jest profesorem filozofii. Mają cztery córki oraz doczekali się ośmioro wnuków i ośmioro prawnuków
